Die, fucker? Neen, daifuku. Japanse (licht) zoete cakejes van rijstmeel. Met zelfgemaakte zoete rode bonenpasta (anko) als vulling. Best veel werk, dus ik begrijp waarom de meeste Japanners liever de kant-en-klare versie kopen in de ‘konbinia’ (kort voor convenience store). Hier kan je ze kopen bij Fairway, de ‘exotische’ supermarkt (hoewel ik meer een fan ben van T&T, maar die hebben we hier in Nanaimo niet).
Ze slaan wel aan bij gasten, zelfs bij onze restaurant houdende vrienden 🙂 Oef!
N maakt macha, want de truuk is: door de bittere thee smaken de snoepjes zoeter dan ze eigenlijk zijn.
Daarnaast maak ik meer en meer Chinees eten. Hoewel het ietsje meer werk is (maar niet zooo veel) heb ik er veel plezier in veel verschillende potjes tegelijk te maken. Mijn dik kookboek moet ik binnenkort hier laten, maar ik herinner me een Indonesisch en een Marokkaans koekboek die liggen te wachten in mijn oude kamer.
Blijft ook hier: DE keukenschort der keukenschorten. Een erfstuk van mijn vader. N zal er even op moeten passen voor mij. Ik hoop hem later nog door te geven aan de erfgenamen.
nanaimothomas 