Keuzes, focus en Realpolitik

Tijd om keuzes te maken. We hebben er een pracht van een dochter bij, en alles is nu anders. Gedaan met vechten tegen het onvermijdelijke. Met een harde schok wakker worden als volwassene.
De enige weg is vooruit, en in plaats van te treuren om de dingen die ik moet achterlaten kies ik liever om met een brede lach volop voor het nieuwe te kiezen.
Dit is zo’n dag waar dingen op hun plaats vallen. Een bezoekje aan de net hernieuwde bibliotheek leidt me naar de hernieuwde keukensectie. Bijna gemist, maar daar liggen twee heerlijke fonkelende juweeltjes naar me te lachen: The Food of Taiwan, en The Japanese Grill. Beide vol met foto’s die mijn hart verwarmen, en geschreven vanuit een levensminnende filosofie vol vuur.
In dit (letterlijk) stille uurtje blader ik er door, en het daagt me:

• Het is tijd om keuzes te maken. Met Moka erbij kan er minder. En gezien ik van Realpolitik hou (of toch wat dat woord voor mij betekent) kies ik ervoor om 1 droom tijdelijk weg te bergen: ik zal niet al paardrijdend gaan kamperen en boogschieten zolang ik op dit eiland woon. De droom kan hier waargemaakt worden, maar tegen een kost die ik niet bereid ben te betalen. Ik koester voor eeuwig en altijd mijn weken in Mongolië. (zie mijn oude blog daarover). Ik draag het vuur de rest van mijn leven in mij. Maar het hier, op Vancouver Island najagen zou me te veel geld kosten en mij met handen en voeten binden in plaats van te bevrijden.
• Diezelfde Realpolitik zegt dat gezien ik zoveel van koken houd, nog meer van mijn gezin (en de gezondheid van elk lid daarvan) en ook best veel van mijn spaarrekening, het een logische stap is om van koken mijn hobby te maken. Koken en samen eten bouwt gemeenschap. Brengt iedereen dichterbij. Familie en gasten. Lang leve het koken!
• En om me niet te verliezen, maak ik vandaag de keuze om me resoluut te focussen: Chinees en Japans*. Dat wordt het. Het wordt nooit saai, valt helemaal samen met mijn keuze om te moestuinieren en is compatibel met de seizoenskeuken. En het biedt me een mooie kans om eindelijk eens mijn gedacht te zeggen: Westers eten, ik heb het schijt aan u. Niks mis met lekkere spruitjesstoemp met worst, maar met 1 keer per jaar heb ik het weer gehad. Ik heb een hekel aan de burgers, aan de koude en fletse salades, aan de immense lappen vadsig vlees zwemmend in saus. Het eten vanop dit eiland *kan* verrassend zijn, maar ik zeg vanaf nu wel volmondig BEIKES tegen de Béarnaisesaus. de veloutés, de boter, het gebak,….Frans-Belgische keuken: u bent gewogen en te licht bevonden.
  Volwassen geworden, maar wel eindelijk klaar om voor mijn keuzes op te komen.
  (* ik hou wel erg van Mediterraan-Midden Oosters eten, en ik ben erg benieuwd naar de keuken van Iran, maar dat zal beperkt blijven tot resto-bezoeken)

Gedaan met in de speelgoedwinkel als een kinkel naar dozen Lego te kijken. Gedaan met de bleekmakende videospelletjes. Ik zal als een waanzinnige boven mijn roodgloeiende potten staan.

Ik kijk zo hard uit naar meer van deze momenten, vanuit de keuken naar de andere aspecten van mijn leven.

Ik zeg luid lachend ja tegen het leven. Ook al zit ik nu een tijdje gekluisterd aan deze rots met een veel te lang regenseizoen, mijn kookpot zal me elke dag verbinden met het Taiwan dat ik met tranen achterliet, en met het Okinawa waar mijn hart zong.

Mijn dochter is half Aziatisch. Onze provincie British Columbia zal binnenkort half Aziatisch zijn. Ik geniet van het vooruitzicht dat binnen een generatie of twee alles kan versmelten. En ik geniet van de plaatsvervangende angst van zoveel Angelsaksen die hun wereldbeeld in duigen zien vallen.

Er is maar een weg, en die gaat vooruit. Zeg ja tegen het nieuwe, en leef volop.